دانشمندان برای جست و جوی حیات فرازمینی بیشتر بر منطقه‌ی گلدیلاک (نام داستانی که در آن دختری به‌نام گلدیلاک، سه نوع شوربا را امتحان و شوربا‌یی را که نه شور و نه بی‌نمک است را انتخاب می‌کند) تمرکز می‌کنند. این منطقه، ناحیه‌ای در اطراف ستاره‌ها است که سیاره‌ها‌ی قرار‌گرفته در آن، میزانی آب در سطح خود دارند.

اما هم‌اکنون گروهی از دانشمندان دانشگاه هاروارد ادعا می‌کنند که یک منطقه‌ی گلدیلاک دیگر نیز برای گشتن به‌دنبال حیات فرازمینی وجود‌دارد و منظور آن‌ها از منطقه‌ی گلدیلاک دیگر، مناطقی است که به‌جا‌ی ستاره، یک سیاهچاله در مرکز آن‌ها وجود‌دارد.

تجدیدنظر درباره‌ی تابش

سیاهچاله‌ها‌ی فوق سنگین با دیسک‌ها‌ی چرخانی از گاز و غبار احاطه‌شده‌اند که به مجموعه‌ی سیاهچاله و این دیسک‌ها‌ی چرخان، هسته‌ی فعال کهکشانی (AGN) گفته می‌شود. این دیسک‌های چرخان، میزان قابل توجهی نور از خود تابش می‌کنند و بسیاری از دانشمندان بر این عقیده هستند که این تابش می‌تواند اتمسفر سیاره‌ها‌ی نزدیک را از بین ببرد و اطراف سیاهچاله، ناحیه‌ی مرگ تشکیل‌دهد.

اما هم‌اکنون دانشمندان هاروارد این عقیده را به چالش کشیده‌اند و مقاله‌ی پژوهش خود را در مجله‌ی Astrophysical Journal منتشر‌کردند.

پژوهشگری به‌نام منسیو لینگام در لایو ساینس گفت:

مردم همیشه در‌مورد اثرات مخرب و ویرانگر سیاهچاله‌ها صحبت می‌کنند. ما این موضوع را باز‌بینی کردیم و سعی‌کردیم میزان مخرب‌بودن این تابش‌ها را اندازه‌گیری‌کنیم و همچنین ویژگی‌ها‌ی مثبت آن را نیز پیدا‌کنیم.

مناطق گلدیلاک کهکشانی

برای این کار، پژوهشگران از هسته‌ها‌ی فعال کهکشانی مدل‌ها‌ی کامپیوتری تهیه‌کردند و با استفاده از آن‌ها توانستند مناطق گلدیلاک کهکشانی اطراف سیاهچاله‌ها را پیدا‌کنند.

پژوهشگران در مطالعه‌ی خود به این نتیجه رسیدند که اگر سیاره‌ای در این ناحیه قرار‌بگیرد، اتمسفر آن دست‌نخورده باقی می‌ماند و حتی تابش AGN می‌تواند مولکول‌ها‌ی آن را به ترکیب‌ها‌ی زندگی‌بخش تجزیه‌کند. ضمنا در این ناحیه، تابش AGN می‌تواند باعث فوتوسنتز نیز شود.

لیوانِ نیمه‌پر

اعضا‌ی تیم مورد نظر، اثرات منفی تابش AGN روی سیاره‌ها‌ی نزدیک را نیز دوباره بررسی‌کردند و متوجه‌شدند که این تأثیرات به‌شدتی که همیشه گفته می‌شد نیست و در بازتاب این تأثیرات منفی، بسیار مبالغه شده‌است.  

در‌حالی‌که پژوهش‌ها‌ی پیشین نشان می‌داد که اثرات مخرب سیاهچاله‌ای هم‌اندازه‌ی سیاهچاله‌ی مرکز راه شیری به‌نام سجیتریوس A می‌تواند تا فاصله‌ی ۳۲۰۰ سال نوری اتمسفر سیاره‌ها را از بین‌ببرد، پژوهش جدید نشان داد که این اثرات مخرب تنها تا فاصله‌ی ۱۰۰ سال نوری از سیاهچاله ادامه‌دارد.

لینگام درمصاحبه با لایو ساینس می‌گوید:

اطلاعاتی که در مورد زمین داریم به ما نشان می‌دهند که شاید ناحیه‌ای که تحت پوشش اثرات مثبت تابش AGN قرار می‌گیرد، از ناحیه‌ای که تحت تأثیر اثرات منفی آن قرار می‌گیرد بزرگ‌تر باشد. این نکته مسلما شگفت‌انگیز است.